ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΑΧΕΛΩΟΥ ΙΔΟΥ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΟΣ ΤΟΠΟΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

Μη σας φαίνεται παράξενο. Δεν υπερβάλλω και θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω το οξύμωρο του τίτλου. Σε παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΚΟΙΛΑΔΑ ΑΧΕΛΩΟΥ οριοθέτησα χοντρικάτην κοιλάδα και ήλθε η ώρα να εστιάσω στο επίκεντρό της, την ελλείπουσα ομορφιά της που αναδύεται ένεκα της εγκατάλειψης της στη τύχη της και στην  απομόνωσή της.

Το επίκεντρο το εστιάζω κάπου στις ακροτελεύτιες τοπικές κοινότητες Κέδρρων και Νέου Αργυρίου από πλευράς Αγράφων,από δε πλευράς Αργιθέας στις ακροτελεύτιες τ.κ. Αργυρίου και Καταφυλίου. Κάπου εδώ συγκλίνουν και οι ακροτελεύτιες τ.κ. Βρουβιανών Αμφιλοχίας και Μεσοπύργου Γ. Καραϊσκάκη. Ιδού ο παραδεισένιος τόπος ενός κατώτερου θεού. Μακάρι να ήταν τόπος εξορίας. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Οι τόποι εξορίας επιβάλλεται να διαθέτουν πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη που εδώ δεν υπάρχει. Θεός φυλάξει από δάγκωμα δηλητηριωδών φιδιών που βρίθουν στην περιοχή, Θεός φυλάξει την έγκυο που τολμά να κατοικεί εκεί μακριά 100 χλμ από τα αστικά κέντρα του Καρπενησίου και της Καρδίτσας. Θεός φυλάξοι από καρδιοαγγειακά επεισόδια. Τέτοια παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά στα χωριά μας. Φιδοφαγωμένοι που έτρεχαν με την ψυχή στο στόμα, γυναίκες που γέννησαν πριν φτάσουν στο Αγρίνιο και το χειρότερο κάποιοι με καρδιοαγγειακά επεισόδια πέθαναν αφού χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Πάμε χαμένοι. Και τι κάνουμε; Εγκαταλειμμένοι εμείς από την πολιτεία, εγκαταλείπουμε κι εμείς τον τόπο μας και όπου φύγει φύγει. Αν ήμασταν νησί θα ήμασταν καλύτερα. Θα μας πρόσεχε η πολιτεία, θα είχαμε τουρισμό θα είχαμε ανάπτυξη. Τη σημερινή εποχή περί το τέλος της Β δεκαετίας του 21^ου αιώνα μεταξύ των προαναφερομένων κοινοτήτων έχουμε χωματόδρομους. Σε κόβει το λυπηρό αίσθημα της εγκατάλειψης με εξαίρεση τη δίμηνη καλοκαιρινή περίοδο που επιστρέφουν οι ξενιτεμένοι μας και ο πληθυσμόςμας τριπλασιάζεται. Ανεβαίνουν οι χωριανοί μας να χαρούν και να γλεντήσουν. Το κακό καραδοκεί και δεν είναι πρωτοφανές. Τι συνέβη πάλι; Καρδιοαγγειακό επεισόδιο. Να σαι καλά γιατρέ Αργύρη ΝΤΑΛΙΑΝΗ που ήσουν αυτές τις ημέρες στα χωριά μας και η επέμβασή σου ήταν σωτήρια η δε αυτοθυσία σου να συνοδεύσεις τον ασθενήσαντα200 χλμ μέχρι το Νοσοκομείο στο Ρίο είναι αξιέπαινος.Το καλοκαίρι πέρασε και οι μόνιμοι κάτοικοι θα μείνουμε με το αποκαρδιωτικό αίσθημα της ανασφάλειας και εγκατάλειψής μας.                                                                             

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Θ. ΜΑΚΡΗΣ πρ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΣΠΡΟΠΟΤΑΜΙΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ