Είμαστε Ό,Τι Δεν Γίναμε Ακόμη - Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος

 Έχουμε την μεγάλη τιμή να κατοικούμε σε έναν τόπο που η μοίρα του είναι να πληρώνει την αέναη κίνηση της ιστορίας με πόνο και αίμα. Όλα σε αυτόν εδώ τον ιερό τόπο υπάρχουν για να θυμίζουν κάτι. Είμαστε ένα έθνος της μνήμης!

Αυτό αποτελεί την πηγή της λύπης και της περηφάνιας μας. Από αυτό αντλούμε τη δύναμη που μας βοηθά να μη γονατίζουμε, να σηκωνόμαστε όρθιοι και να συνεχίζουμε διαχρονικά αγέρωχοι και αλύγιστοι, όσο βίαιοι και αν είναι οι άνεμοι, όσο άγρια και αν είναι η θύελλα.

Κάθε κομμάτι της γης που πατούμε, κάθε δέντρο, κάθε βουνό, κάθε πέτρα, όλα έχουν να μας θυμίσουν πολλά για μεγαλείο και για δάκρυα. Μεταφέρονται διαχρονικά από γενιά σε γενιά, έτσι που η ιστορία μας είναι αδύνατο να σβηστεί. Η μνήμη σε αυτά τα ιερά χώματα έχει βάρος και σφραγίζει ανάγλυφα κάθε συνείδηση ξύπνια βάφοντας με την ανεξίτηλη μπογιά της το ιστορικό πέρασμα του καθενός μας.

Και προκύπτει το μεγάλο ερώτημα : Υπάρχουν ακόμη σήμερα συνειδήσεις ξύπνιες σε αυτόν τον τόπο ; Ή οι συγκυρίες των ημερών και η αποχαύνωση του εύκολου τρόπου ζωής τις έχουν απονεκρώσει ; Αν όχι τότε πώς αλήθεια θα συνεχίζει να υπάρχει αυτό το έθνος ;

Άλλωστε, για ένα έθνος η ιστορική του αυτοσυνειδησία, η μνήμη του παρελθόντος του είναι ό,τι το οξυγόνο στους πνεύμονες του ανθρώπου. Τουναντίον η λήθη της ιστορίας έχει ως αναπόφευκτη και μοιραία παράμετρο τον θάνατο.

Δυστυχώς, ο Νεοέλληνας τις τελευταίες δεκαετίες έχει μπει σταδιακά σε μία διαδικασία αποδόμησης των διαφόρων ταυτοτήτων του. Έχει λησμονήσει τις ρίζες του και την παράδοσή του με συνέπεια να οδηγείται στην απώλεια της ταυτότητάς του. Ανέστιος ιστορικά, εθνικά, θρησκευτικά, πολιτισμικά κινείται ως άβουλη μαριονέττα, σαν πιόνι μέσα στην παγκοσμιοποιημένη χοάνη. Χωρίς ερείσματα πνευματικά, βαθύτατα ριζωμένες πεποιθήσεις και αξίες, χωρίς ταυτότητα και άρα χωρίς πρόσωπο και υπόσταση. Εν ολίγοις «Ανύπαρκτος». Έτσι φαίνεται βολεύει τους σκαπανείς της νέας πολυπολυτισμικής κοινωνίας, που υφαίνουν ένα καθεστώς πλήρους χειραγώγησης των ανθρώπων και καταδυνάστευσης της πνευματικής τους ελευθερίας.

Θα το δεχτούμε αυτό ως λαός της μνήμης ; Τα κόκκαλα τα ιερά των προγόνων μας τα σπαρμένα στα χώματα της πατρίδας μας κραυγάζουν και μας θέτουν προ των ευθυνών μας.

Η απάντηση είναι απλή και αδιαπραγμάτευτη : Εμείς θέλουμε να ζήσουμε. Γι’ αυτό και δεν θα πάψουμε να θυμόμαστε. Δεν θα απεμπολήσουμε την ιστορική μνήμη και την ιερή παράδοσή μας.

Άλλωστε οι νεοέλληνες δεν είμαστε ό,τι είμαστε σήμερα. Είμαστε ό,τι δεν γίναμε ακόμη. Την κρίσιμη στιγμή η αδάμαστη ψυχή του Έλληνα θα μιλήσει. Θα αγωνιστεί για την ελευθερία και την ακεραιότητα της Πατρίδας του και θα σταθεί ιστορικά ισάξιος απέναντι στους ένδοξους προγόνους του.