Γιατί να κλαίνε μόνον οι Μάνες των Ελλήνων; Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και όσο και αν μας δυσαρεστούν, λένε πάντα την αλήθεια. Αποτυπώνουν τη σκληρή πραγματικότητα, πολλές φορές με τρόπο τραγικό και μας καλούν να πάρουμε αποφάσεις επιτελώντας το χρέος μας.
Στον ακήρυχτο πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά στο Αιγαίο, τον οποίο ενίοτε μας βολεύει να αγνοούμε κρυβόμενοι πίσω από το δάχτυλό μας,
στο όνομα μιας διαχρονικά εκπεφρασμένης ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονές μας, θύματα υπάρχουν κατά κύριο λόγο μόνον από την ελληνική πλευρά.
Πράγματι, τα τελευταία 28 χρόνια (1990-2018) η Πολεμική μας Αεροπορία θρήνησε 125 νεκρούς και συνάμα απώλεσε 81 μαχητικά αεροσκάφη που συνετρίβησαν. Οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Πατρίδας μας και των θαλάσσιων συνόρων της είναι μια πολύχρονη καθημερινή πρακτική, που δε δείχνει να μας ενοχλεί ιδιαίτερα, αλλά που όσο την ανεχόμαστε και δεν την αποκρούουμε δυναμικά, τόσο δίνει θάρρος στον ανατολίτη γείτονα να γιγαντώνει σταδιακά τις απαιτήσεις του και να δημιουργεί γκρίζες ζώνες.
Το κροτάλισμα των πολυβόλων στη νήσο Ρω εναντίον του τουρκικού ελικοπτέρου έδειξε στην πράξη πως κάτι αλλάζει. Το δόγμα της αυτοσυγκράτησης και της πάση θυσία αποφυγής της όποιας στρατιωτικής εμπλοκής που έργω και λόγω εξωτερικεύαμε επί σειρά ετών, δείχνει πλέον ξεπερασμένο από την ίδια τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή που επιτάσσει δυναμικές και ακριβείς αντιδράσεις στη λογική η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Ο θρασύς και πολυλογάς εξ ανατολών γείτονας θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι την επόμενη φορά όποιο μαχητικό αεροσκάφας παραβιάζει εθνικό εναέριο χώρο καταρρίπτεται, όποιο πολεμικό πλοίο εισέρχεται σε ελληνικά χωρικά ύδατα βυθίζεται και όποιος στρατιώτης πατά σε ελληνικό έδαφος πάραυτα συλλαμβάνεται.
Έτσι ενεργεί ένα σοβαρό κράτος που δύναται να διασφαλίσει την εθνική του κυριαρχία και να κερδίζει παγκοσμίως το σεβασμό φίλων και εχθρών. Η διπλωματία, οι κουμπαριές και τα ζεϊμπέκικα όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησαν να επιτελέσουν τον όποιο ρόλο τους, όμως εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε περίτρανα ότι απέτυχαν παταγωδώς. Δεν καταλαβαίνει ο Τούρκος από γλυκά λόγια και χείρες φιλίας. Κάθε λογική υποχώρηση στα πλαίσια μιας διαπραγμάτευσης την εκλαμβάνει ως αδυναμία και θέτει διαρκώς νέα ζητήματα και αναθεώρηση διεθνών συνθηκών και παγιωμένων καταστάσεων.
Ονειρεύεται να αναβιώσει την οθωμανική αυτοκρατορία, να κυριαρχήσει με τη δύναμη των όπλων σε όσα αυτός θεωρεί σύνορα της καρδιάς του και γιατί όχι να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν να τα επεκτείνει ανεξέλεγκτα. Όμως οι πολεμικές ιαχές και τα αλυτρωτικά σαλπίσματα δεν μπορούν να ανακυκλώνονται εσαεί. Βρίσκουν θετικά διακείμενο ακροατήριο εντός της αχανούς τουρκικής επικράτειας και λειτουργούν αποπροσανατολιστικά για την τουρκική κοινή γνώμη, δεν μπορούν όμως να μένουν αναπάντητες σε διεθνές επίπεδο.
Η σιωπή, η ανοχή και η συγκατάβαση αποδείχτηκαν στην πράξη ανεπαρκείς. Η αλλαγή επί το αυστηρότερο της διπλωματικής γλώσσας καθίσταται πλέον επιβεβλημένη. Η στρατιωτική ενίσχυση των νησιών μας και η μετατροπή τους σε ακίνητα «αεροπλανοφόρα» έπρεπε ήδη να έχει ολοκληρωθεί, καθιστώντας τα απροσπέλαστα.
Δεν διεκδικούμε κάτι, δεν έχουμε επιθετικές διαθέσεις έναντι κανενός, αλλά αντίθετα επιθυμούμε την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία, αλλά αν ξαναπροκληθούμε οφείλουμε να απαντήσουμε ηχηρά. Και γιατί όχι να θυμηθούμε και εμείς τα σύνορα της δικής μας καρδιάς και τα απέναντι ιερά χώματα, τα ποτισμένα με το αίμα των προγόνων μας.
Άλλωστε οι θρύλοι και οι παραδόσεις υπάρχουν για να παρηγορούν, ενίοτε όμως επαληθεύονται.