Λίγα από το ξεκίνημα της Ελλάδας ως Κράτος - Γράφει ο Θαν. Γιαννακόπουλος

Ίδρυση του κράτους 1821-1832

 Από το 1821 και μέχρι την άφιξη του Καποδίστρια το 1828, η Ελλάδα δεν ήταν αναγνωρισμένη ως κράτος (έχοντας μάλιστα συνάψει δάνεια για τις ανάγκες του Αγώνα), και, με τίτλο Ελληνική Πολιτεία και διέθετε σκιώδη κυβέρνηση που ονομάστηκε «Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος», με κύριο στόχο την ανεξαρτητοποίηση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Πρώτος κυβερνήτης της χώρας ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, που ανέλαβε το δυσχερές έργο της ανόρθωσης από την καταστροφή που προκάλεσε ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος.

 Ο Καποδίστριας έκοψε ελληνικό νόμισμα, τον φοίνικα, ίδρυσε σχολεία και ορφανοτροφεία και προσπάθησε να βοηθήσει στην ανάπτυξη της οικονομίας και της παιδείας. Ιδρύθηκε επίσης και η Τράπεζα της Ελλάδος με έδρα το Ναύπλιο. Σημαντικό άνοιγμα έκανε ο Καποδίστριας και στην εξωτερική πολιτική, καταφέρνοντας την είσοδο νέων προϊόντων στην χώρα, όπως οι πατάτες. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε, μέσα σε ένα αλληκρουόμενο σύνολο συμφερόντων, στο οποίο σημαντική θέση κατείχαν οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και πλοιοκτήτες, και βέβαια οι ξένες δυνάμεις, προκάλεσαν αντιδράσεις με αποτέλεσμα την δολοφονία του το έτος 1831.

 

Βασίλειον της Ελλάδος 1832-1973

 Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831 η χώρα οδηγήθηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Σε αυτή τη φάση, οι μεγάλες δυνάμεις παρενέβησαν και αποφάσισαν να κηρύξουν την Ελλάδα βασίλειο. Βασίλειον της Ελλάδος, με πρωτεύουσα αρχικά το Ναύπλιο (1832 - 1834) και στη συνέχεια την Αθήνα (1834 - 1973), ήταν η επίσημη ονομασία της Ελλάδος με την οποία και αναγνωρίσθηκε ως ανεξάρτητο κράτος σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830. Στη διάσκεψη του Λονδίνου 1832, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία (αναγνωριζόμενες τότε ως μεγάλες δυνάμεις) πρόσφεραν τον ελληνικό θρόνο στο 17ετή πρίγκηπα Όθωνα του οίκου Βίτελσμπαχ της Βαυαρίας, ο οποίος έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας. Ο τίτλος «βασίλειον» άρχισε να χρησιμοποιείται επίσημα για το ελληνικό κράτος πριν από την άφιξη του Όθωνα το 1832 και διατηρήθηκε σε όλο το διάστημα που το πολίτευμα προέβλεπε τον βασιλιά ως ανώτατο άρχοντα από το 1832 μέχρι το 1973 (με εξαίρεση τις προαναφερόμενες περιόδους της Αβασίλευτης Δημοκρατίας 1924-35και της Δικτατορίας 1967-1974). Οι βασιλικές δυναστείες ήταν δύο: Ο οίκος Βίττελσμπαχ (1832-1862) και ο οίκος Γκλύξμπουργκ (1863-1974). Τον τίτλο "Βασιλεύς της Ελλάδος" έφερε μόνο ο Όθωνας, ενώ οι επόμενοι έφεραν τον τίτλο "Βασιλεύς των Ελλήνων". Ο Όθωνας ήταν ανήλικος όταν έφθασε στην Ελλάδα και έτσι το κράτος κυβερνήθηκε στο όνομά του από το Συμβούλιο των Αντιβασιλέων μέχρι το 1835. Το 1835 ο Όθωνας άρχισε μια περίοδο απόλυτης μοναρχίας στην οποία επέλεγε έναν σύμβουλο (συνήθως Βαυαρό) για να χρησιμεύσει ως Πρόεδρος του Συμβουλίου του κράτους. Κατά περιόδους, ο ίδιος ήταν ο κύριος σύμβουλός του.

 

 Εθνικισμός και η Μεγάλη Ιδέα

 Με τον όρο Μεγάλη Ιδέα, τον οποίο εισήγαγε ο πρώτος συνταγματικός πρωθυπουργός Ιωάννης Κωλέττης, στις 14 Ιανουαρίου του 1844 με την ομιλία του κατά τη διαμάχη αυτοχθόνων-ετεροχθόνων στην Εθνοσυνέλευση, επικράτησε να χαρακτηρίζεται το πολιτικό και εθνικιστικό βίωμα που διαδόθηκε στον ελληνικό κόσμο από τα χρόνια του Όθωνα, το 2^ο μισό του 19ου αιώνα, και αποτέλεσε τον άξονα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έως την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Κύριο θέμα της Μεγάλης Ιδέας ήταν η διεύρυνση των ελληνικών συνόρων, ώστε να συμπεριλάβουν περιοχές με ελληνικούς πληθυσμούς που βρίσκονταν υπό ξένη κυριαρχία και η ενσωμάτωσή τους σε ένα έθνος-κράτος με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Παρέμεινε επί δεκαετίες ένας αλυτρωτικός οραματισμός, που δικαίωνε την προσπάθεια επανάκτησης των χαμένων εδαφών της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και ήταν στόχος ουσιαστικά όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων μέχρι τον Αύγουστο του 1922, οπότε εγκαταλείφθηκε οριστικά μετά την Μικρασιατική καταστροφή.