Η επιχείρηση απεγκλωβισμού (απελευθέρωσης) του Τσούνη - Από το υπέροχο Αρχείο του Παιδιάτρου Κώστα Παπατζίμα

Απόγευμα του Αλωνάρη του ’92 στην Δομνίστα. Στο ιατρείο να εξετάζω τα λιανοπαίδια όλου του χωριού και απέναντι από το ιατρείο ο γνωστός Γρίβας ο Θανάσης –όχι ο ταχυδρόμος, ο άλλος- εργένης και λάτρης του ωραίου φύλου, δεινός ψαράς θεώρησε σκόπιμο μετά το ψάρεμα να απλώσει τα δίχτυα για στέγνωμα στο φράχτη του μπάρμπα-Μήτσου και πήγε στην πλατεία να διαλαλήσει την ψαριά του. Απ’ το πουθενά ακούω μια φωνή έντρομη «έβγα γιατρέ, γρήγορα, πιάστηκε ο γάτος του μπάρμπα-Σπύρου στα δίχτυα!»

Πετάγομαι και τι να δω! Ένα γάτο αγριεμένο, διάσημο στην περιοχή, ντροχιασμένο μέσα στα δίχτυα, ένα κουβάρι να περιπλέκει ακόμα την κατάσταση. Ο γάτος ήταν του μπάρμπα-Σπύρου του χασάπη δίπλα ο οποίος κυριολεκτικά τον λάτρευε. Του ‘δωσε δε και τ’ όνομα του γαμπρού του. Κατά καλή μας τύχη εκείνη τη μέρα έλειπε στο Αγρίνιο, αλλιώς την είχαμε βαμμένη. Οι απέλπιδες προσπάθειες να απεγκλωβίσουμε το γάτο απέβησαν άκαρπες. Ο γάτος εξαγριωμένος, απειλητικός, να μας δείχνει τα νύχια του, δεν κοτάγαμε καν να τον πλησιάσουμε. Διάφορες εναλλακτικές προσπάθειες των ειδικών δεν απέδωσαν, π.χ. να τινάξουμε τα δίχτυα. Λουσμένοι στον ιδρώτα από την αγωνία μας μην ξεκαμπίσει ο ιδιοκτήτης, καταφύγαμε στην κάτωθι λύση:

Πήραμε το δίχτυ ο ένας μπροστά ο άλλος πίσω με το γάτο στη μέση σε απόσταση ασφαλείας, κάτι σαν ξόδι, περνώντας μέσα από την πλατεία μεταφέραμε τον διάσημο γάτο στο γήπεδο, όπου απερίσπαστοι και μακριά από την ταβέρνα και από τους περίεργους καταφέραμε επιτέλους να τον απεγκλωβίσουμε. Αφού τον ακινητοποιήσαμε με μια κουβέρτα και κόβοντας περιμετρικά του γάτου το ολοκαίνουργιο δίχτυ, το πετύχαμε!

Τρομαγμένος ο γάτος, όπως και μεις φυσικά, ξαφανίστηκε στα κεραμίδια του Καραδήμα, πίσω από το ιατρείο για καμιά βδομάδα, διατηρώντας μες στα νύχια του υπολείμματα από τα δίχτυα. Εξίσου και ο άλλος ένοχος ξαφανίστηκε στη Μπραΐλα στερώντας της πλατείας τον γόη. Αργά το απόγευμα έφτασε με το φορτηγό απ’ το Αγρίνιο ο μπάρμπα-Σπύρος. Με το που κατέβηκε οπλισμένος με τα χατζάρια του, το πρώτο πράγμα που έψαξε ήταν ο γάτος. Ο γάτος όμως παρασολισμένος απ’ την περιπέτεια, που να βγει! Σαν γείτονας ρώτησε και μένα. Οπλισμένος με όση φυσικότητα μου απόμεινε, απάντησα ότι δεν τον είδα. Πέρασε καμιά βδομάδα, εμφανίστηκε ο γάτος επιφυλακτικός, καμπουριασμένος, επιθετικός κάθε φορά που περνούσε απ’ το ιατρείο, με τα δίχτυα ακόμα μέσα στα νύχια του.

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα με αγωνία ο μπάρμπα-Σπύρος τον γύρευε ψέλνοντας και στέλνοντας χριστιανικές ευχές στα πέριξ. Στην πλατεία εμφανίστηκε και ο έτερος Καππαδόκης σχεδόν σαν βρεγμένος γάτος μετά από λίγες μέρες. Δικαιολογήθηκε δε ότι έσκαβε και πότιζε χωράφια. Αυτός που ποτέ δεν έπιασε τσάπα στα χέρια. Και γω φυσικά από τότε παράτησα τις κακές παρέες.