Ταπεινός εργάτης του Αμπελώνα του Κυρίου, που όργωνε βαθιά «το γεώργιον του Θεού» προς καταρτισμό και σωτηρία των ψυχών. Ψυχή λεπτή, που έλιωνε σαν κερί στο βωμό της αγάπης. Υπηρετούσε και αγαπούσε με θείο έρωτα το Θεό. Η ζωή του ήταν μια σπουδή και μια σπονδή για συνάντηση με το Θεό. Αγαπούσε τους συμμοναστές του, τους προσκυνητές, τους συνανθρώπους του και εξεδήλωνε με κάθε τρόπο την αγάπη του.
Η πνευματική ζωή γι’ αυτόν ήταν υπόθεση πολύ προσωπική και γι’ αυτό απέφευγε συστηματικά κάθε εξωτερικό στοιχείο που ήταν δυνατό για να την αποκαλύψει. Πίστευε στην ταπείνωση και απέφευγε την ταπεινοσχημία. Αντιμετώπιζε την ασθένειά του με Ιώβεια υπομονή και πρωτόγνωρη πίστη και «προέκοπτε σοφία και ηλικία».
Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσε με τη βοήθεια της Παναγίας, την εργατικότητα και τις διοικητικές του ικανότητες να αναδιοργανώσει τη μοναχική ζωή, να επιτύχει την πνευματική ανέλιξη των συμμοναστών του, να αυξήσει την Αδελφότητα και να ανακαινίσει πολλά κτίσματα της Ι. Μονής.
Ήδη από την 23η Ιουνίου η ψυχή τού μακαριστού Δαμασκηνού αναπαύεται κοντά στο Θεό και απολαμβάνει τα αιώνια αγαθά «α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν», συνεορτάζει στην πανευφρόσυνη πανήγυρη του Ουρανού «μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων», γεύεται «από του ξύλου της ζωής», τρέφεται από το «μάννα το κεκρυμμένον», «κάθηται μετά του Λόγου του Θεού», συλλειτουργεί εις την Άνω Σιών «εν η Κύριος ο Θεός», «χορταίνει ακορέστως βλέπων το πρόσωπον του Θεού διά παντός».
Διά τούτο ευφροσύνως αναφωνούμε η μνήμη αυτού ένδοξος και αιωνία».
Κων/νος Ηλ. Μήτσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου