Ανθρώπων μνήμης από την κατοχή το 1944. Γράφει ο Θαν. Γιαννακόπουλος

Το 1944 τελευταία χρονιά κατοχής ο Λάμπρος Γιαννακόπουλος ,κτηνοτρόφος μαζί με τη μάνα του και άλλους  κτηνοτρόφους  ξεχειμώνιασε στα ριζά της Κυρα –Βγένας στη περιοχή της Παραβόλας. Την  μεγάλη Εβδομάδα ,την μεγάλη Πέμπτη κατέβασε στη  πλατεία  Καραπανέικα μια προβατίνα με 5-6 αρνιά για πώληση λόγω του Πάσχα που σε λίγες μέρες έφθανε.

Μετά την πώληση το απόγευμα ανηφόρισε  στη Παραβόλα όπου ήταν και τα υπόλοιπα πρόβατα.  Εκεί που φύλαγε το κοπάδι του έφθασε ένα μπλόκο κατακτητών

Και φώναζε τους κτηνοτρόφους να αφήσουν τα πρόβατα και να πάνε στα αυτοκίνητα για να μεταφερθούν στο Αγρίνιο. Ο Λάμπρος στην αρχή δεν κατάλαβε και μάζευε τα πρόβατά του σε αντίθετη κατεύθυνση. Ένας άλλος που ψευτογνώριζε λίγα  από τη ξενική γλώσσα του είπε. Λάμπρο τι κάνεις; δεν βλέπεις ότι θα σε σκοτώσουν. Πήγαινε όπου σου λένε. Ο Λάμπρος άφησε τα πρόβατα και τους ακολούθησε στο αυτοκίνητο και στη συνέχεια βρέθηκε κλεισμένος στις φυλακές εκεί που παλιότερα ήταν το γηροκομείο Αγρινίου. Εκεί που όλοι αναλογιζόταν  τι τους περιμένει όταν θα έφθαναν  ότι στη Πλατεία Μπέλου άρχισαν να κρεμάνε   έβγαλε από την τσέπη του  τα χρήματα που πήρε, Εκεί τα είδε κάποιος από τους φρουρούς  και με νοήματα του ζήτησε περίπου 1000 δραχμές και αυτός  θα τον  σώσει. Το σχέδιο ήταν με το σούρουπο θα αφήσει την πόρτα προς τη ρουπακιά Αη-Γιάννη ανοιχτή και γρήγορα να φύγει, ενώ ο ίδιος θα σημάνει συναγερμό  από την πόρτα προς το Αγρίνιο και θα πυροβολήσει στον  αέρα. Συμφώνησαν και ο Λάμπρος έδωσε τα χρήματα. Κάποιος συγκρατούμενος παρακολούθησε τη συζήτηση και πήγε στο Λάμπρο κλαίγοντας μήπως μπορεί να του δώσει χρήματα για να σωθεί .Ο Λάμπρος λύγισε και έδωσε τα χρήματα. Ήρθαν σε επαφή με τον φύλακα και εκείνος δέχτηκε. Οι ώρες κατά τη διήγηση του Λάμπρου περνούσαν βασανιστικά. Μόλις σουρούπωσε έδωσε το σύνθημα ο φρουρός και ο Λάμπρος με τον άλλο, χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι και τη ρουπακιά. Τρέχοντας, με μια ανάσα έφθασαν στη Παραβόλα. Έτσι σώθηκαν  και οι δυο τους.