Η Φλαμουριά της ξενιτιάς από τον ευπατρίδη Ανδρέα Καμπιζιώνη

του Γιάννη Γιαννακόπουλου.

Γνώρισα τον Ανδρέα Καμπιζιώνη πριν από περίπου 10 χρόνια σε μία ημερίδα των Ευρυτάνων στο Ραυτόπουλο της Ευρυτανίας. Με ενθουσίασε η ρητορική του δεινότητα και ο ενθουσιασμός του. Έκτοτε τον θαύμασα σε πολλά συνέδρια που οργάνωνε η Πανευρυτανική Ένωση κάθε καλοκαίρι και έμαθα όλη την ιστορία του.

Μετανάστευσε στις ΗΠΑ όταν τελείωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας, όπου παντρεύτηκε την αγαπημένη του Γιούλα. Στην Αμερική σπούδασε οικονομικά, φιλοσοφία και έγινε καθηγητής της φιλοσοφίας στο Francis Marion University της πόλης Forence στη Νότια Καρολίνα. Σήμερα είναι συνιδρυτής τράπεζας, μέλος των Δ.Σ. της Βιβλιοθήκης, της Φιλαρμονικής, του Μεγάρου Μουσικής, και του Ιδρύματος Κουλτούρας της πόλης. Είναι επίσης μέλος της επιτροπής δεοντολογίας του νοσοκομείου της Florence και ο κυβερνήτης της Νότιας Καρολίνας τον έχει διορίσει υπεύθυνο πολιτισμού της Κομητείας της Florence.

O Aνδρέας Καμπιζιώνης είναι ένας ΑΜΙΣΘΟΣ ΑΛΛΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ πρεσβευτής του Ελληνισμού στην Αμερική. Διδάσκει τον Ελληνικό πολιτισμό και οι φοιτητές τον λατρεύουν.

Παρά τα 87 του χρόνια παραμένει έφηβος και μάχιμος με μία δύναμη που δείχνει ανεξάντλητη.
Εκείνο που του λείπει στην Αμερική είναι η “φλαμουριά” με την οποία κάθε χρόνο ανανεώνει το ραντεβού του… Αποζητά να κάτσει στο ίσκιο της και να τραγουδήσει με τους ανθρώπους της.

Η Φλαμουριά είναι ένα ρομαντικό τραγούδι του μεγάλου φιλέλληνα ποιητή Wilhelm Muller (1794-1827). Ανήκει στη συλλογή ποιημάτων «Χειμερινό Ταξίδι» και είχε την τύχη να μελοποιηθεί από τον Franz Schubert. Το τραγούδι εκφράζει την έντονη νοσταλγία των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, αλλά γνωρίζουν ότι γαλήνη θα βρουν μόνο αν γυρίσουν στον τόπο τους.

Η ΦΛΑΜΟΥΡΙΑ

Στη βρύση τη βουνίσια
σιμά είν’ η φλαμουριά,
στον ίσκιο της καθόμουν
να ονειρευτώ συχνά.

Εχάραζα στη φλούδα
ονόματα ιερά
και πάντα εκεί γυρνούσα
σε λύπη ή σε χαρά.

Μια μέρα ταξιδεύω
σε μέρη μακρινά,
περνώ να χαιρετήσω
στερνά τη φλαμουριά.

Βουΐζαν τα κλαδιά της
σαν να μου κράζαν:
“Ω, κοντά μου πάντα μείνε,
θα βρεις γαλήνη εδώ”.

Μακριά τώρα στα ξένα
δεν έχω την χαρά
που ένοιωθα εκεί πάνω,
κοντά στη φλαμουριά.

Στο νου μου πάντα μένει
το ολόχαρο χωριό,
στ’ αυτιά μου ακούω πάντα:
“Θα βρεις γαλήνη εδώ”.