Ο Άρης Βελουχιώτης ΖΕΙ

 Ο Άρης Βελουχιώτης ΖΕΙ ακόμη στις επικές αφηγήσεις των παλιών ανταρτών, στα τραγούδια και τις νοσταλγικές διηγήσεις των χωρικών του τόπου μας. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν τη φωτογραφία του δίπλα από τα εικονίσματα ή σε μια κρυφή θήκη σ' ένα παλιό πορτοφόλι! Άλλοι τον παρομοιάζουν με το σύγχρονο Καραϊσκάκη της Ρωμιοσύνης, άλλοι σαν καβαλάρη εκδικητή- αμείλικτο τιμωρό για το χαμένο δίκιο της φτωχολογιάς. 

Κι άλλοι σαν τον πρωτοπόρο και ικανό επαναστάτη που οργάνωσε με επιτυχία τη μαζική λαϊκή αντίσταση απέναντι στη μαύρη τυραννία. Όπως και να 'χει, ο Άρης έγινε θρύλος στη συνείδηση του απλού λαού κι αυτό όχι τυχαία! Άλλωστε έτσι συνέβαινε πάντα μ' όλους εκείνους τους ασυμβίβαστους μαχητές που τραβούσαν θαρραλέα μπροστά, που δεν δείλιαζαν, που περιφρονούσαν συσχετισμούς κι αήττητους -τάχα- αντιπάλους, θέτοντας την αναγκαιότητα πάνω από τον υπολογισμό! Ο "Che της Ελλάδας", ο Άρης της ελληνικής λαϊκής εξέγερσης, δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά. Όσο κι αν ο θρύλος τύλιξε και θα τυλίγει τ' όνομά του εις τους αιώνας των αιώνων, εντούτοις δεν ήταν... μια μεταφυσική οντότητα έξω από τις συνθήκες και τις αναγκαιότητες της εποχής του. 

Ο Βελουχιώτης "δεν ήταν σπορά της τύχης μα ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής", γέννημα-θρέμμα του λαού. Υπήρξε σάρξ εκ της σαρκός του, αίμα από το αίμα του, χτύπος από την καρδιά του. Αυτό το λαό αφουγκράστηκε, απ' τις χρόνιες αδικίες εις βάρος του φλογίστηκε, απ' το δάκρυ και τον αναστεναγμό του ξεσηκώθηκε. Και στη θαυμαστή αντιστασιακή του δράση συμπυκνώθηκαν όλα τα όνειρα και οι ευγενείς προσδοκίες των καταπιεσμένων! 

Ο Πρωτοκαπετάνιος του ένδοξου ΕΛΑΣ δεν ήταν απλά ένας ακόμη χαρισματικός ηγέτης κι ας θέλουν κάποιοι να τον παρουσιάζουν μόνο έτσι, επιδιώκοντας να αποσιωπήσουν τη βαθιά συνειδητή ιδεολογική και πολιτική του ένταξη. Ο Άρης ήταν παιδί της κομμουνιστικής ιδεολογίας, σπλάχνο του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος εκείνης της συγκλονιστικής εποχής, που οραματίστηκε και πάλεψε για μια νέα κοινωνία δίχως αδικία και εκμετάλλευση. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα και γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους ο Άρης ενστερνίστηκε τη μαζική επαναστατική δράση -με το λαό και για το λαό- ως το αναγκαίο μέσο για τη διπλή απελευθέρωση: τόσο από το φασίστα επιδρομέα, όσο και από τα δεσμά της κοινωνικής σκλαβιάς! 

Κι αν αντέδρασε στις λανθασμένες έως και προδοτικές τακτικές της πλειοψηφίας τής τότε ηγεσίας, κι αν πήγε κόντρα στις ελεεινές συμφωνίες της ντροπής, κι αν ύψωσε πρώτος ξανά το φλάμπουρο του ξεσηκωμού ενάντια στους νέους δυνάστες, ήταν ακριβώς γιατί έμεινε πιστός στις ιδέες του, συνεπής στον αγώνα, αφοσιωμένος στην επανάσταση για τη λύτρωση του λαού, προσφέροντας στο τέλος και την ίδια του τη ζωή. 

Ο Άρης με την τραγική "τελική λύση" που επέλεξε με την προσωπική του θυσία, ήταν σα να βροντοφώναζε προς πάσα κατεύθυνση και με κήρυκα το ίδιο του το αίμα: "Μην παραδίνεστε, πάρτε ξανά τ' άρματα, ο λαός που πίστεψε και αγωνίστηκε για μια νέα Ελλάδα έχει ήθος και αξιοπρέπεια• ελευθερία ή θάνατος"! Εμείς οι Ευρυτάνες, πάντα θα έχουμε ψηλά τον Άρη, δίπλα στον Κατσαντώνη και τον Καραϊσκάκη. 

Όχι μόνο γιατί λάτρεψε τούτο τον τόπο, που απ' τα χώματά του ξεκίνησε την ηρωική πορεία του διαλέγοντας μάλιστα ως προσωνύμιό του ακόμα και το όνομα του Βελουχίου μας, όχι μόνο γιατί εδώ στρατολόγησε τον ανθό του κινήματος δίνοντας παράλληλα και τις πιο νικηφόρες μάχες κατά του βάρβαρου κατακτητή και των δωσίλογων συνεργατών του (βλ 1, 2, 3) - αλλά πάνω απ' όλα γιατί κάποτε, σε τούτα τα αδούλωτα βουνά της Ευρυτανίας, πήραν σάρκα και οστά οι λαοκρατικοί θεσμοί και η ηρωική έφοδος στον ουρανό των μεγάλων πανανθρώπινων ιδανικών! 

Α  Θ  Α  Ν  Α  Τ  Ο  Σ  ! "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"