Από όσα έζησα και θυμάμαι από τον ανταρτοπόλεμο - Γράφει ο Θανάσης Γιαννακόπουλος

Βρισκόμαστε στο 1947. Εγώ, τότε 5-6 χρονών  έμεινα στους συγγενείς μου Γιολδασαίους στο Μαρίνο και πήγαινα Σχολείο  με δάσκαλο το μακαρίτη  Μπούρα, ενώ  οι  γονείς μου ήταν  ως οικογένεια, κομμένη στα δύο. Ο παππούς μου Αλέξης πολεμιστής στην υλη του Κωνσταντίνου στον πόλεμο του 1912-13  με τη μάνα μου Παρασκευή   και με τα πρόβατα κατέβηκαν στο Αγρίνιο μέσω Κόνισκας  όπου από τον γανωμένο εδάρη όλο το βράδυ   αγρίως ο παππούς , ενώ  τον  πατέρα μου, λόγω μη λήψεως ειδικής άδειας από τα ανταρτοκρατούμενα  Ψιανά, Σκλαβούνος, Κρέτσης  και άλλοι χωριανοί όπως ο  Κατής, (ήταν η επιτροπή του ΔΣ )έμεινε  υποχρεωτικά  στο  χωριό του  τα Ψιανά (που τότε λέγονταν στη περιοχή  κόκκινη Μόσχα).

Ο πατέρας μου, αποφάσισε  να με πάρει από τη Μαρίνο και να με  πάει στα Ψιανά για να είναι κοντά του. Θυμάμαι ότι ξεκινήσαμε το σούρουπο από τη Μαρίνο, κατεβήκαμε στα αμπέλι και φθάσαμε στο Κρικελλοπόταμο  και σε ένα πέρασμα όπου σε ένα μονόξυλο οι κάτοικοι της Μπερζανής περνούσαν τα γίδια από την μια όχθη στη άλλη του ποταμού.

Σε αυτό το μονόξυλο ο πατέρας  μου κρατώντας από  χέρι επιχείρησε  να περάσουμε προς τη Μπερζανή. Στη μέση του μονόξυλου γλύστρησα κι έπεσα μέσα στο ποτάμι . Θυμάμαι ακόμη ότι μετά από 20 μέτρα που με μετεφερε το νερό, το χέρι του πατέρα μου που με βούτηξε από την πλάτη και με έβγαλε έξω. Ακόμη θυμάμαι, ότι πήγαμε στη Μπερζανή στο σπίτι του Σίωκου.

Εκεί αφού μου βγάλανε τα ρούχα και μετά αφού  με τυλίξανε με τραίσια τσόλια ,στέγνωσα και την άλλη ημέρα  φύγαμε για το Καμμένο αλώνι όπου ήταν όλοι οι άλλοι χωριανοί Ψιανίτες. Καθίσαμε  όλη την ημέρα ώσπου να φύγει  ο στρατός από το χωριό μας. Το βράδυ περάσαμε από του Παππαδή το μύλο  για τα  ψιανά.