Θέλω να γράψω μερικά πράγματα για τους φίλους καπνιστές που είναι άλλωστε και η πλειοψηφία της παρέας. Υπάρχει άραγε τρόπος για όποιον βέβαια το επιθυμεί, να ξεφύγει από αυτή τη χρόνια τοξική σχέση και να παραμείνει σώας τα φρένας??Το τελευταίο χρόνο ασχολήθηκα πολύ με το θέμα. Έκανα μια μεγάλη έρευνα μέσα το διαδίκτυο, και εκτός, μελετώντας εκατοντάδες μαρτυρίες εκείνων που τα κατάφεραν, εκείνων που δεν τα κατάφεραν και ξανακύλησαν, εκείνων που δεν το τόλμησαν καν γιατί το θεωρούν περιττό. Μέσα σε όλες αυτές τις μαρτυρίες υπάρχουν όπως σε κάθε έρευνα οι αλήθειες, τα ψέματα και η άγνοια.
Τα χρόνια σχέσης μου με το κάπνισμα είναι πάρα πολλά. 35 το λιγότερο αν θυμάμαι καλά. Κι όταν είναι τόσα ο αγαπημένος φίλος αρχίζει και δείχνει τα σημάδια του εμφανέστατα, και με ένα πολύ σαδιστικό τρόπο σε κάνει να αισθάνεσαι σαν τη γκόμενα που τη ξυλοφορτώνει ο δικός της έτσι για τη πλάκα του , αλλά εκείνη μένει γιατί τον.... αγαπάει... ή γιατί δεν ξέρει πως είναι η ζωή της χωρίς αυτόν... ή γιατί που θα πάει μετά και τι θα κάνει.
Το τσιγάρο είναι ακριβώς μια τέτοια σχέση. Καταλήγεις στο νοσοκομείο από το κλωτσομπουνίδι που σου ρίχνει αλλά επιστρέφεις ξανά και ξανά γιατί είσαι εθισμένος, εξαρτημένος, γιατί για πολλά πάρα πολλά χρόνια δεν έχει λειτουργήσει ένα γ@μημένο όργανο επάνω σου χωρίς να του δώσει την άδεια το τσιγάρο. Σκέφτεσαι με ένα τσιγάρο, τρως κι ανάβεις τσιγάρο, πίνεις κάτι κι ανάβεις τσιγάρο, γ@μας κι ανάβεις τσιγάρο, θέλεις να γιορτάσεις και το γιορτάζεις με ένα τσιγάρο, θέλεις να πενθήσεις πενθείς καπνίζοντας. Νοιώθεις μοναξιά είναι ο φίλος σου... νοιώθεις ευτυχισμένος είναι η επισφράγιση της ευτυχίας σου..
Με λίγα λόγια μετά από 10-20 χρόνια καπνίσματος και βάλε... ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΟΝΟ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ. Χωρίς αυτό ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ!!!
Εννοείται πως αυτή τη τρισάθλια κατάντια, αυτή την εικόνα του πρεζάκια της νόμιμης πρέζας (όπου δεν πρόκειται ποτέ να απαγορευτεί γιατί είναι δισεκατομμύρια τα κέρδη.. Άρη) την ζωγραφίζεις με ένα σωρό μπούρδες για να νομίζεις πως είσαι κάτι παραπάνω από πρεζάκι. Φιλοσοφίες, χιούμορ, μαγκιές που στολίζουν με κάποια δόση ελευθερίας, ανυποταξίας και διαφορετικότητας τη μιζέρια του να είσαι σκλαβάκι σε μια μ@λακία.
Το κακό είναι πως ακόμα κι όταν οι μάσκες πέσουν και όλα αυτά τα συνειδητοποιήσεις βαθειά μέσα σου με το καλό ή με το κακό τρόπο, ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ. Η τουλάχιστον έτσι έχεις πείσει τον εαυτό σου. Η αλήθεια είναι πως μπορείς αλλά είναι μια διαδικασία που μπορεί να σου δώσει τη ζωή σου πίσω ή να σε στείλει στο τρελοκομείο. Εγώ τις αηδίες τύπου το να κόψεις το κάπνισμα είναι πανεύκολο ούτε τις πίστεψα ποτέ ούτε έδωσα σημασία. Αν το να το κόψεις είναι τόσο εύκολο , τόσο μ@λακας ήσουν κι κάπνιζες 30 χρόνια πριν το κάνεις? Ναι υπάρχει κι ένα ποσοστό 2-3%? που το βρήκε εύκολο. Οι περισσότεροι δεν ανήκουμε σε αυτή τη κατηγορία...
Υπάρχουν εκείνοι που ισχυρίζονται πως δεν τους έκανε κανένα κόπο να το κόψουν αλλά ψεύδονται (και αυτοί είναι η πλειοψηφία) γιατί η προσπάθεια τους δείχνει ΔΙΠΛΗ ΜΑΓΚΙΑ με το να λένε πως έλα μωρέ τίποτα δεν ήταν. Τις νύχτες όμως έχουν δαγκώσει το ..... τους από τη λύσσα, έχουν μισήσει ότι κινείται γύρω τους και στο τέλος το πόσο... λίγο... υπέφεραν το βλέπεις από ένα υστερικό μίσος που δημιουργούν για οποιονδήποτε κρατάει ακόμα και την ιδέα ενός τσιγάρου. Ξεφεύγουν από το τσιγάρο μεν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν δευτερόλεπτο σε περιβάλλον που υπάρχει υποψία από αυτό χωρίς να νοιώθουν αρνητικά συναισθήματα είτε ζήλια είτε μίσος.. Τι επιτυχία είναι αυτή. Η επιτυχία είναι να απαλλαγείς από ένα εθισμό και να ΜΗΝ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ούτε στο ελάχιστον ποιος είναι ακόμα εξαρτημένος από αυτόν. Να μην καπνίζεις πια και να συνυπάρχεις άνετα με κάποιον που καπνίζει χωρίς να επιθυμείς να τον στήσεις στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ναι ξέρω υπάρχει και η αίσθηση του παθητικού καπνιστή. Βλέπω ανθρώπους που μεγάλωσαν τα παιδιά τους μέσα στο ντουμάνι, ντουμάνιασαν και ότι κινιόταν γύρω τους και στη συνέχεια γύρω στα 45-50 μετά το πρώτο έμφραγμα, τη πρώτη αναφορά για ΧΑΠ ή την ενασχόληση για τη ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΥΓΕΙΑ, το γυρνάνε και βλέπουν όλους τους πρώην "συντρόφους" στο κάπνισμα σαν λεπρούς. Πολλοί από αυτούς έχουν παιδιά που καπνίζουν αλλά το σημαντικότερο που τους απασχολεί είναι να μην ρουφάνε οι ίδιοι καπνό και να κάνουν απανωτές σπειρομετρήσεις για να βεβαιώνονται πως είναι ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΛΑ.
Είναι πολύ μικρή η απόσταση από το να αποφασίσεις να μην καπνίζεις μέχρι του να γίνεις μισάνθρωπος. Κι αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που στην εποχή μας αρχίζει και γίνεται βίτσιο. Κόβω το κάπνισμα, αρχίζω και τρώω μόνο βιολογικά τρόφιμα, φουσκώνω με συμπληρώματα διατροφής και βιταμίνες, πάω γυμναστήριο, υπακούω πιστά σε όλες τις υποδείξεις για ετήσιο τσεκ-απ και προληπτικές εξετάσεις (ενίοτε και θεραπείες) μπας και... και όποιος δεν είναι έτσι είναι απλά κοινωνικό απόβλητο...
Υπάρχει λοιπόν τρόπος να το κόψεις, χωρίς να τσακίσεις τα νεύρα σου, χωρίς να αλλάξεις τη καθημερινότητά σου, και ΟΡΙΣΤΙΚΑ, έχοντας μια εξασφάλιση για κάθε δύσκολη στιγμή για να μην επιστρέψεις? Κι έχοντας φυσικά στο τέρμα του μυαλού πως το να το κόψεις δεν σου εξασφαλίζει την αθανασία, και τα βασίλεια των ουρανών, απλά σου δίνει περισσότερες πιθανότητες να μη καταλήξεις το λιγότερο με μια μάσκα στη μούρη και να χτυπιέσαι πάνω σ΄ ένα κ@λοκρέβατο για να καταφέρεις να πάρεις μια ανάσα.. κι αυτό μέχρι να πεθάνεις, επίσης σου δίνει την ευκαιρία να μην ταλαιπωρείς το περιβάλλον σου, ήπια και όμορφα, και σου επιστρέφει και ένα ενθουσιασμό πως κατάφερες κάτι σημαντικό να δαμάσεις ένα πάθος σου χωρίς να πάθεις κατάθλιψή και χωρίς να βλέπεις όσους δεν τα κατάφεραν σαν απόβλητα...
Ο δικός μου τρόπος λοιπόν έγινε μελετημένα και με πονηριά. Γιατί τις τοξικές σχέσεις που σε εκμεταλλεύονται και σε δουλεύουν ψιλό γαζί ξέροντας πόσο βλήμα είσαι, πρέπει να τις πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα. Παραμύθιασμα και δούλεμα...
Στη αρχή αγόρασα κάτι που κορόιδευα και που αποδείχτηκε ο δούρειος ίππος για τη κατάκτηση της Τροίας! Ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο το οποίο φρόντισα να περιέχει ένα 0,6 νικοτίνη. ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΕΚΟΨΑ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΤΣΙΓΑΡΟ. Κι αυτό χωρίς να δώσω κανένα περιθώριο. Ήταν η συμφωνία που είχα κάνει με τον εαυτό μου. Να μου λείψει τι? Η πίσσα? Η φορμαλεϋδη ή τα υπόλοιπα καυσαέρια που περιείχε το αγαπημένο μου τσιγάρο? ΕΙΧΑ ΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΗ ΝΙΚΟΤΙΜΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ.
Ένα μήνα ακριβώς κανένα πρόβλημα. Ούτε που μου έκανε κούκου να ανάψω κανονικό τσιγάρο. Ίσα - ίσα που τα αρώματα του ΗΤ ήταν φανταστικά και επί πλέον ήδη πέταγα τασάκια και αναπτήρες και οι άνθρωποι στο σπίτι μου που δεν κάπνιζαν μου είπαν επί τέλους καθάρισε το σπίτι από τη βρωμιά... Σ΄ αυτό το μήνα πάνω έφυγε το σφύριγμα στο λαιμό και ο βήχας (που είχα τα τελευταία 10 χρόνια!)
Το δεύτερο μήνα , γρήγορα-γρήγορα για να μην το καθυστερώ το 0,6 νικοτίνη για μια βδομάδα έγινε 0,3 και μετά ένα μεγάλο 0. Μετά από μια βδομάδα στο 0 η νικοτίνη και η εξάρτηση ήταν εντελώς στο μυαλό μου πλέον. Και σ΄ αυτήν ακριβώς τη φάση είναι που αρχίζει ο κίνδυνος. ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ το δεύτερο τρίτο μήνα τα βλέπουν όλα κωλυόμενα! Αλλά κι εκείνοι που έχουν σταματήσει ένα δύο τρία χρόνια περνάνε διάφορες κρίσεις που τρελαίνονται και το παίζουν άνετοι και μέσα τους ΛΥΣΣΑΝΕ.
Στο τέλος όπως λένε οι στατιστικές ΜΟΝΟ ΕΝΑ 5-7% τα καταφέρνει. Σπουδαίο ποσοστό.... Επτά στους εκατό... Γιατί? Γιατί η επιθυμία για τσιγάρο, δεν θα περάσει ΠΟΤΕ. Και όχι δεν είναι ΜΟΝΟ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΙΚΟΤΙΝΗΣ. Είναι ένας τρόπος ζωής που οι περισσότεροι δεν θέλουν να αλλάξουν. Είναι η συντροφιά με τους άλλους καπνιστές, είναι εκείνες οι στιγμές που δυστυχώς γεννήθηκαν πολλά χρόνια πριν έγιναν ένα με κάθε νευρώνα στο κεφάλι σου, και ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ μέσω αυτής της συνήθειας. ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ. Αυτό που σε έκανε έρμαιο είναι η νικοτίνη αλλά αυτό που θα έχει δέσμιο για πάντα είναι η ίδια η ζωή που ΕΧΤΙΣΕΣ πάνω στην εξάρτηση και δυστυχώς όταν έχεις φτάσει στο σημείο να σου κάνει κακό και να λέει ο γιατρός κόφτο, είσαι γέρικο σκυλί και δεν μπορείς να μάθεις νέα κόλπα. (Οι νεώτεροι καπνιστές, είστε ασυγχώρητοι! Πετάχτε το άμεσα χωρίς άλλη κουβέντα και προλάβετε πριν να υπάρξουν μη αναστρέψιμες βλάβες ).
Στο γραφείο μου επάνω υπάρχει ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο, απλό όχι κάτι πολύπλοκο (τα πολύπλοκα τα δώρισα στους επόμενους δοκιμαστές) με ένα υγρό που έχει ένα ελαφρύ άρωμα από φρούτα και 0 νικοτίνη. Καμιά φορά όταν είμαι σε μια παρέα που θέλω να το ρίξω έξω, ή σε κάποια ηρεμία μόνη μου που θέλω να απολαύσω ένα καφέ, ΞΕΓΕΛΑΩ τον εαυτό μου με λίγο άτμισμα με ένα ωραίο άρωμα χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ... ατμό και νοιώθω την ΑΣΦΑΛΕΙΑ που χρειάζομαι για να μην ξανανάψω τσιγάρο ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΨΥΧΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ.
Κι επειδή αυτό το ανακαλύπτουν πάρα πολλοί σιγά-σιγά, είμαι σίγουρη πως σύντομα θα γεμίσει το διαδίκτυο με μελέτες που θα λένε πόσο πιο βλαβερό είναι το ΗΤ. Ξέρετε όλα είναι μια τεράστια ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Οι καπνιστές υποκρίνονται πως κάνουν κάτι σημαντικό ενώ είναι εξαρτημένοι από μια μπούρδα που τη έχουν ανάγει σε φιλοσοφία ζωής. Το κράτος όμως είναι ακόμα μεγαλύτερο υποκριτής γιατί τι αισχρότερο από το να γεμίσεις το κόσμος με φωτογραφίες φρίκης πάνω σε πακέτα που αποδεικνύουν πως πουλάς θάνατο... και να τον πουλάς χωρίς κανένα πρόβλημα αποκομίζοντας τεράστια κέρδη...
Σε όλο αυτό το κομφούζιο υπάρχει λοιπόν όπως και σε όλα τα πράγματα σ΄ αυτή τη ζωή μια ουδέτερη ζώνη από τη στιγμή που έμπλεξες με το τσιγάρο. Να μπορείς π.χ. να είσαι εκείνο το είδος καπνιστή που μπορεί να ανάβει ένα τσιγάρο όποτε θέλει χωρίς καμιά πίεση ένα? δύο? το μήνα ανά περίσταση? πράγμα αφάνταστα δύσκολο και σπάνιο, ή να το ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙΣ με κάτι που θα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΙΚΟΝΙΚΟ, αλλά που θα σου καλύπτει εκείνες ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΧΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ.
Σ' αυτό το στάδιο δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ξαναβάλεις μέσα σου ούτε καπνούς, ούτε πίσσες, ούτε νικοτίνη ούτε τίποτα. Και μη βάζοντας τίποτα έχεις πολύ περισσότερες δυνατότητες κάποια στιγμή να μην έχεις ανάγκη ούτε αυτό.
Φυσικά το σημαντικότερο είναι ένας νέος άνθρωπος να ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ που να ορίζει τη ζωή του. Αλλά εδώ γελάμε.. γιατί κοιτώντας γύρω μου είτε βλέπω ανθρώπους με "κακές" συνήθειες, είτε εκείνους τους καθώς πρέπει που ζουν με την ψευδαίσθηση πως "τα κατάφεραν", δεν υπάρχει κανείς που να μην εξαρτάται από κάτι που είναι έξω από αυτόν.... Τα υλικά μας πάθη είναι ολόκληρη η ζωή μας. Είμαστε πνιγμένοι μέσα στα πάθη μας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε και να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, το ζήτημα είναι να βρούμε τρόπους να τα δαμάσουμε ή να τα μετατρέψουμε σε κάτι ωφέλιμο για εμάς και για το περιβάλλον μας. Να μετατρέψουμε τη σχέση μας με τα πάθη από ΤΟΞΙΚΗ σε ΩΦΕΛΙΜΗ. Ωφέλιμο μπορεί να είναι για κάποιον να ζει αποστειρωμένος και απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο για να εξασφαλίσει τη ζωούλα του. Για κάποιον άλλον ωφέλιμο μπορεί να είναι να ζει μέσα στο κόσμο και τη βρωμιά του για να νοιώθει ζωντανός. Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος. Να ζεις με όλους και να επιλέγεις αντί γι΄ αυτό που σου επιβάλλουν αυτό που ΕΠΙΘΥΜΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ. Κι αυτό το τελευταίο είναι το δυσκολότερο γιατί μέσα σε τόση πλάνη είναι τόσο δύσκολο να ακούσεις...
Πηγή: http://synithisypoptos.gr/blog
http://emmkopanakis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου