ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ή «ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΣ» Σαν σήμερα 31 Μαρτίου 1930 πέθανε ένα άξιο τέκνο της Ανατ. Φραγκίστας ένας από τους μεγαλύτερους Λογοτέχνες της πατρίδας μας

Ο σπουδαίος λογοτέχνης

Δημήτρης Παπαδόπουλος ή Τυμφρηστός, γεννήθηκε στην Αν. Φραγκίστα το 1870. Γόνος πολύτεκνης οικογένειας με 9 παιδιά. Παρά τις δυσκολίες εκείνης της εποχής, οι γονείς του έδωσαν εφόδια και καλή αγωγή στα παιδιά τους, φροντίζοντας ιδιαίτερα για τη μόρφωσή τους.

Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο 4ταξιο δημοτικό σχολείο της Φραγκίστας. Έπαιζε πετροπόλεμο με τα άλλα παιδιά, χαλούσε και έφτιαχνε ξανά τις φωλιές των πουλιών, ψάρευε πέστροφες στα νερά του Κερασοβίτη με συντροφιά τον αχώριστο φίλο του Γιώργο Καφαντάρη.

Στα 11 του κατεβαίνει στο Βραχώρι (Αγρίνιο) όπου το 1884 θα τελειώσει το 3ετές σχολαρχείο. Από τα 15 του θα αρχίσει να γράφει και τα πρώτα του ποιήματα.

Θα συνεχίσει τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη στο Λύκειο

Χατζηχρήστου. Η επίδοσή του στα γράμματα προξενούσε το θαυμασμό στους δασκάλους του. Ο ξάδελφός του Θανάσης Παπαδόπουλος που είχε την εκτίμηση της ομογένειας και την επιρροή στην οθωμανική πλευρά, του στάθηκε σαν πατέρας.

Τελειώνοντας το Λύκειο στην Πόλη, θα επιστρέψει στην Αθήνα και θα συνεχίσει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή για να επιστρέψει ξανά στην Κωνσταντινούπολη ως δικηγόρος. Θα ασκήσει το επάγγελμα για μικρό χρονικό διάστημα αφού θα τον κερδίσει η τέχνη. Στην Πόλη από το 1861 λειτουργεί ο Ελληνικός Φιλολογικός Σύλλογος Κωνσταντινουπόλεως του οποίου θα διατελέσει πρόεδρος. Είναι ο σύλλογος που δένει το ελληνικό στοιχείο της Πόλης η οποία γίνεται εθνικό και πνευματικό κέντρο, ενώ η λεωφόρος του Πέραν σφύζει από ζωή και ελληνισμό.

«Λόγω του υψηλού εθνικού του φρονήματος και της εν γένει δράσεώς του στην Βασιλεύουσα, θα χαρακτηριστεί ως επικίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας», ανέφερε σε εισήγησή της για τον σπουδαίο αυτό Λογοτέχνη η Κατερίνα Μπαλκούρα «και το 1912 με κρατική διαταγή θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη. Σπουδαία η πολιτική του πορεία, εξαιρετική η λογοτεχνική του άνοδος, ανάλογη ήταν όμως και η στρατιωτική του πορεία. Κληρωτός του 1891 θα εκπαιδευτεί στη σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Κέρκυρας. Το 1892 θα υπηρετήσει σαν ανθυπολοχαγός στο πρώτο σύνταγμα πεζικού Αθηνών. Ως αξιωματικός του ελληνικού στρατού, στον άτυχο πόλεμο του 1897 θα είναι στην πρώτη γραμμή, πολεμώντας με ηρωισμό και απαγγέλλοντας στίχους που ξεσήκωναν τις ψυχές των στρατιωτών. Πικραμένος απ την εθνική συμφορά, θα αποστρατευτεί στις 30 Οκτωβρίου1897.

Ωστόσο στους Βαλκανικούς, σε μια ύστατη προσπάθεια να ξεπλυθεί η ντροπή του 1897 θα πάρει και το δεύτερο αστέρι και θα υπηρετήσει ως ανθυπολοχαγός του ελληνικού στρατού, ενώ κατά τη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου θα υπηρετήσει ως λοχαγός, βοηθός Νομικού Συμβούλου στο ΥΠΕΞ».

Στις 10 Μαρτίου 1923, θα διοριστεί στο νομικό τμήμα της Εθνικής Τράπεζας όπου θα παραμείνει μέχρι το θάνατό του. Στην Αθήνα θα ζήσει 18 χρόνια (1912 - 1930) στην οδό Εμ. Μπενάκη 92 (πρώην Προαστίου 86), κοντά στο λόφο του Στρέφη, σαν οικότροφος, σε ένα σπίτι με δύο γυναίκες που τον αγάπησαν σαν αδελφό και πατέρα. Σύμφωνα με τη μελέτη του Δ. Κωτσοκάλη τα δικαιώματα για το σπουδαιότερο βιβλίο του την "Ωραία του Πέραν" είχαν εκχωρηθεί στην κ. Κατίνα, τη γυναίκα που έμενε στο σπίτι της, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και στον ανιψιό και πνευματικό του παιδί Ιωάννη Ιβράκη.

Στις 31 Μαρτίου του 1930 θα μεταφερθεί από σκωληκοειδίτιδα στην Πολυκλινική Αθηνών όπου και θα αφήσει την τελευταία του πνοή και θα κηδευτεί στο Α΄ Νεκροταφείο.

Ευεργέτησε το χωριό του επηρεάζοντας τον πλούσιο ξάδελφο του Αθανάσιο Παπαδόπουλο να δώσει χρήματα, να προικίζει 3 φτωχά κορίτσια κάθε χρόνο, ενώ στις αρχές της άνοιξης έδινε χορηγία - δωρεάν καλαμπόκι σε φτωχές οικογένειες.

Έργα δικά του με την οικονομική συνεισφορά του εξαδέλφου του, το

Σχολείο και το υδρευτικό δίκτυο της Φραγκίστας. Κύριο ρόλο και σημαντικό κομμάτι στη ζωή και το έργο του ήταν ο άτυχος έρωτάς που έζησε με τη γυναίκα της ζωής του στις όχθες του Βοσπόρου και που αποτέλεσε και την αιτία που δεν έκανε ποτέ δική του οικογένεια. Αγάπησε μια πλούσια που οι γονείς της αντέδρασαν λόγω της κοινωνικής διαφοράς που χώριζε τους δυο νέους. Η πληγή αυτή δεν επουλώθηκε ποτέ. Η πληγή, η απόρριψη, ο πόνος, η απόγνωση μακριά από τον άνθρωπο που αγάπησε, η ελπίδες που χάθηκαν, τα όνειρα που έπεσαν στο κενό.

Όλο αυτό κλόνισε την πίστη του στη γυναίκα. Έχει γραφτεί ότι η γυναίκα που σημάδεψε τη ζωή του- η Ερμιόνη Χριστοπούλου του βιβλίου του - ήταν η Βασιλική Πανουργιά, εγγονή του οπλαρχηγού Δημήτρη Πανουργιά. Ίδιας, ακόμα και μεγαλύτερης ιστορικής βαρύτητας είναι η άποψη ότι η αληθινή Ωραία του Πέραν ήταν η Ελένη Ιβράκη, μια πανέμορφη γυναίκα στην Κωνσταντινούπολη, που μετά από αυτή την ιστορία, έφυγε και παντρεύτηκε στη Ρουμανία κάποιο Δημήτριο Δημητρίου.

Ο «Τυμφρηστός» υπήρξε μεγάλος ποιητής και πεζογράφος. Κυριότερα έργα του είναι:

ΠΟΙΗΜΑΤΑ: Τραγούδια της Αγάπης (1905), ΠολεμικάΤραγούδια (1913), Τα Τραγούδια του Βασιλιά (1915), Δειλινά (1923).

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ: Αγάπη και Πόλεμος (1915), Διηγήματα Χωριού - Πόλης (1920), Έμμετρα και Πεζά, (Κωνσταντινούπολη, 1910).

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ: Άρρωστες Ψυχές (1914), η Ωραία του Πέραν (1920), η Γόησσα των Αθηνών (1921), η Μικρούλα (1923), δύο Ψυχές (1923), η Προσφυγοπούλα (1924), στα Δίχτυα του Έρωτα (1925) κ.α. ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ: Ο Κωστής Παλαμάς και το Έργο του (διάλεξη, 1917) και Ωραία Ζωή (1928).

«Το έργο του», αναφέρει στην πολύ σπουδαία μελέτη της, που παρουσίασε στο Κερασοχώρι το καλοκαίρι του 2012, η Κατερίνα Μπαλκούρα, «είναι εμπνευσμένο από την καθημερινή ζωή, αγγίζει τα ανθρώπινα πάθη που αγγίζουν την ψυχή, με λεκτικές εξάρσεις και πλοκή που συναρπάζει και αιχμαλωτίζει. Τα ποιήματά του λούζονται από τον ήλιο, το φεγγάρι, τα πουλιά, το δάσος και τις αναμνήσεις του. Μέσα υπάρχει η γυναίκα, ο έρωτας, τα αρχαία μνημεία».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΦΕΓΓΟΥΛΗ «Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»