Ο φίλος ἡμῶν Μητροπολίτης Σεραφείμ κεκοίμηται… του πρωτοπρ. Ιωάννου Ε. Λιάπη

Μέσα στο εορταστικό κλίμα του αγίου Δωδεκαημέρου, ως κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση της αιφνιδίας  κοιμήσεως ενός αξίου ιεράρχου της Ελλαδικής Εκκλησίας, του μακαριστού πλέον Καστορίας κυρού Σεραφείμ. Ο 61χρονος Μητροπολίτης είχε διαγνωσθεί θετικός στον ιό της εποχής μας, τον Covid 19 στις αρχές Δεκεμβρίου, νοσηλεύτηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη και τελικά από μικροβιακή λοίμωξη στη ΜΕΘ κατέληξε, αφήνοντας στα πνευματικά του τέκνα, τόσο στην Καστοριά, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, δυσαναπλήρωτο κενό. Επειδή λόγω των περιοριστικών μέτρων, δεν καταφέραμε να μεταβούμε στην ακριτική Καστοριά, για να του δώσουμε τον τελευταίο ασπασμό, θεωρώ καθήκον ιερό, να καταθέσω λίγα λόγια αγάπης στη μνήμη του.

Με τον αοίδιμο ιεράρχη μας συνέδεαν δεσμοί ειλικρινούς φιλίας από τα φοιτητικά μας χρόνια, μιας και υπήρξαμε συμφοιτητές, τόσο στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, όσο και στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Το 1983 πραγματοποίησε τον παιδικό του πόθο, λαμβάνοντας το βαθμό του διακόνου, ενώ το 1987 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Υπηρέτησε ευδόκιμα σε όλες τις θέσεις, όπου η Εκκλησία τον τοποθέτησε. Ως προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Κάτω Πατησίων, ως διευθυντής Νεότητας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ως Υπεύθυνος Πρωτοκόλλου και Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου, ως εξομολόγος και κατηχητής αναπτύσσοντας πλούσιο ποιμαντικό και πνευματικό έργο. Στις 5 Οκτωβρίου 1996 η σεπτή ιεραρχία εκτιμώντας το έργο του, τον εξέλεξε Μητροπολίτη Καστορίας. 

Αγάπησε και αγαπήθηκε από το ποίμνιο του. Ο άνθρωπος με την ευρύχωρη καρδιά και την αρχοντική παρουσία, ο γλυκύς και ευπροσήγορος, ο συνετός και υπομονετικός. «Τίς ἐκδιηγήσεται» τον πλούτο της «ἀγαπώσης καρδίας» του μακαριστού ιεράρχου, την πνευματική του αρχοντιά και ηπιότητα, την ανθρωπιά και την απλότητα, την γλυκύτητα και σοφία των λόγων του, την αγάπη και τη μελέτη του για τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας μας… Κατά την «ἐν σαρκὶ» ζωή του ο μακαριστός υπήρξε στήριγμα, βοηθός και συμπαραστάτης πολλών ψυχών, αλείπτης πνευματικός και πατέρας σπλαγχνικός. Μεταξύ των χιλιάδων ψυχών που αναπαύονταν στο ωμοφόριο του υπήρξε, τόσο ο υποφαινόμενος, όσο και μέλη της οικογενείας μου, για μικρό χρονικό διάστημα.  Επιθυμία του να οικοδομήσει, να μην πικράνει, προσβάλει και αδικήσει. Δεν θα αστοχήσουμε, νομίζω, αν πούμε ότι όλους τους αγαπούσε, όλους τους πονούσε και με τρόπο μυστικό τούς οικονομούσε. Με χαρά ήρθε στη πατρίδα μας, το Καρπενήσι, κατά την εις διάκονον χειροτονία του πρωτότοκου μου γιού Ευαγγέλου, για να χαρεί στη χαρά του. Όταν είδε τον  ταπεινό του συνεργάτη, και πνευματικό του ανάστημα π. Αθανάσιο, να εκλέγεται ιεράρχης στη μητρόπολη Σιατίστης, σκίρτησε από χαράν η αγαπώσα καρδία του. Η αγάπη του προς τον κλήρο της επαρχίας του μεγάλη. Ήταν από τους λίγους ιεράρχες, που το επισκοπείο του ήταν κανονικό κοινόβιο μοναστήρι, με εγκαταβιούντες τους εκλεκτούς συνεργάτες του.

Η λατρεία προς τον Χριστό και η τιμή προς την Θεοτόκο και τους νεοφανείς αγίους της επαρχίας του, η ανεξικακία και η «πρὸς πάντας» αγάπη του μακαριστού ιεράρχου αποτελούν, πιστεύουμε, υποθήκες ζωής για τα πνευματικά του τέκνα και τον φιλόχριστο λαό της Καστοριάς. 

Ευχόμεθα όλοι κάποτε να συναντήσουμε τον μακαριστό μητροπολίτη Σεραφείμ «ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». Ο Θεός να δώσει! Την ευχή σου σεπτέ ιεράρχα να έχουμε. Αναπαύου εν Κυρίω!!! ΣΕΡΑΦΕΙΜ, του θεοπροβλήτου Μητροπολίτου Καστορίας, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας, ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ.