Μια παράξενη μεγάλη στρογγυλή πέτρα στην αυλή του Βαγγέλη Βασιλόπουλου, ίσως περάσει απαρατήρητη στον ανυποψίαστο επισκέπτη του συνοικισμού Πύρνος, της παλιάς παραποτάμιας κοινότητας Επισκοπή της Ευρυτανίας, η οποία εδώ και μισό αιώνα βρίσκεται στο βυθό της λίμνης Κρεμαστών.
Αυτή η λειασμένη από τον ποταμό πέτρα στην οποία ο τεχνίτης έσκαψε με υπομονή μια βαθιά τρύπα, τόση όσο να χωρά ένα χέρι, ήταν το οικογενειακό ελαιοτριβείο. Με συνεχείς παλινδρομικές κινήσεις κυλούσε πάνω στο σωρό με τις ελιές και τις έκανε ελαιώδη πολτό, ο οποίος μετά από μια επίμονη διαδικασία πίεσης με χέρια και πόδια και με τη βοήθεια θερμού νερού έβγαινε το πολύτιμο λάδι.
Αυτό ήταν και το κυριότερο προϊόν εκείνης της όμορφης κοιλάδας η οποία βρισκόταν δίπλα στον κοινό ρου των ποταμών Μέγδοβα και Τρικεριώτη που ανταμωμένοι κινούσαν από τη Σμίξη για να συναντήσουν το μεγάλο αδελφό τους Αχελώο στα Τριπόταμα και όλοι μαζί να καταλήξουν στη θάλασσα του Πατραϊκού.
Όλα αυτά βέβαια γίνονταν πριν η Επισκοπή, η οποία αποκαλούνταν και «περιβόλι της Ευρυτανίας» για την πληθώρα των καρποφόρων δέντρων της, θυσιαστεί στο βωμό της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Από τον κατάκλιση δεν γλίτωσε τίποτα, μόνο ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν οι άνθρωποι στα χέρια τους και ανάμεσά τους, αυτή η πέτρα, η χρήση της οποίας μπορεί μεν να είναι ξεπερασμένη, η αίσθηση όμως που δημιουργεί στον Βαγγέλη, ο οποίος προσπαθεί να συγκεντρώσει ότι διασώθηκε από τα νερά και τον χρόνο με σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου καλλιέργειας της μνήμης για τη βυθισμένη μικρή πατρίδα, είναι σαν να ξεφυλλίζει το προσκλητήριο των απόντων απ’ αυτό τον ωραίο αγώνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου