Με υδατοδεξαμηνές τόσο στα Αμπέλια όσο και στο Παλιοχώρι,
με καρυδιές, μηλιές ,κυδωνιές κτλ.
Όλο το χωριό ήταν ένα μεγάλο μελίσσι. Όμως μετά το το 1950 άρχισε η ερήμωση. Ερήμωση που
σήμερα χτυπάει και το ίδιο το Καρπενήσι. Οι νέοι του χωριού ενώ στην αρχή διασκέδαζαν με τη φλογέρα και το
γραμμόφωνο σιγά-σιγά ένας - ένας έφυγαν για την Αθήνα και άλλες πόλεις και έτσι
σήμερα το χωριό ρήμαξε .Τίποτε δεν θυμίζει το μεγαλείο του παλιού χωριού. Σιγά-σιγά έφυγα και οι βλάχοι από τα βουνά, ρημάξανε τα
κονάκια και οι καλλιέργειες, ξηράθηκαν
τα κλίματα πάνε οι καρυδιές , μόνο οι εκκλησίες μένουν ορθές. Κάπου- κάπου λειτουργεί και κάποιος παππάς. Το
νερό δεν τρέχει, τα χωράφια, ξηράθηκαν και μαζί και τα δέντρα.
Δεν υπάρχουν καλαμπόκια για ξεφλούδισμα ,δεν γίνονται απολυσίνες τώρα , όπως τότε, μόνο παλιομάντρια και
παλιόσταλοι υπάρχουν και μαρτυρούν ότι
κάποτε υπήρχε ζωή. Τα νεκροταφεία στο χωριό μαρτυρούν εκείνους που έφτιαξαν
δρόμους, γεφύρια, δούλευαν τους μύλους, φύλαγαν και έβοσκαν τα πρόβατα
στη καλιακούδα, και στα άλλα βουνά. Κείτονται στο χώμα και είναι οι
μόνιμοι κάτοικοι που για πόσα χρόνια θα μαρτυρούν ότι κάποτε εδώ πάνω υπήρξε
χωριό και ζωή. Το ίδιο κάνουν και οι θαμμένοι , ποιός ξέρει, ίσως προ Χριστού, με τα κόκκαλα τους σήμερα στις ρίζες
των πουρναριών κτλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου